30.12.06

 

unhas risas



O mércores 27 lin na contraportada de "La Voz de Galicia" unha columna de César Casal González que me fixo chorar da risa ata o punto de ter que parar varias veces antes de poder continuar lendo. Inclúe erros cometidos ó falar e que son enviados polos lectores. Vou transcribir a maior parte do texto para que o disfrutedes... Preparade varios panos porque ides chorar!:

"...Una mujer de una inmobiliaria me escribe que unos señores le pidieron ver unos árticos, en vez de áticos. Mucho mejor es la que quería una cocina de fornica con tiradores de acero inexorable. En las oficinas del Inem pasa de todo. El que llega y dice en la ventanilla que quiere pedir el suicidio, en lugar del subsidio. Y la que sin cortarse pregunta en voz alta ¿dónde está el himen? También hay conferenciantes que dan para mucho juego. Como el que, tras su charla, veía que nadie se arrancaba a hablar y dijo él mismo: Voy a iniciar yo la ronda de preguntas para romper el fuego. Menos mal que no se puso a disparar. Nuestros hombres y mujeres de batas blancas han escuchado de todo. Doctor, es imposible que mi hija esté embarazada. Ella me aseguró que siempre lo hacía con su novio de córpore insepulto. O la otra que les dijo a las amigas: "Me voy a toda prisa. Tengo cita con el uterino naringólogo". Ahora estamos en unas aulas a punto de hacer un examen. Entra un profesor y dice: Se me ponen en tictac para que nadie pueda copiar del de delante. Todos miraron para el reloj. Hubiese sido más efectivo en zigzag. Están las frases que escucha uno mismo. Como la mujer que, apenada, te dice que murió la chica que cantaba y añade: Ahora le pondrán una estatua en Chipirona, por Chipiona. O la entusiasta que te dice que algún día ganarás el Premio Puligan, marca de ropa, por Premio Pulitzer. O quien te pregunta si el libro que lees es un rock seller..."


Comments:
Haiche tamén xente que se atopa entre a "espalda e a parede" ou unha que me se sei eu (jeje) que case sempre di que se aburre como unha persiana, ao que meu mozo responde "xa, e te enrollas como unha ostra, non?"
 
Ehh que fai uns días nun restaurante, cando o dono nos dixo o que podíamos cear, o cociñeiro recomendada "Arroz con Lubricante"... así que...
Bicos e feliz ano as dúas!
 
Esta xenial a entrada, non che visitei en todo este tempo porque pensei que non escribiras nada. Perdona por che ter tan abandonada, eu tamén contribúo cunha: hai xente que che fala da súa nónima, en vez de nómina.
 
Enviar um comentário



<< Home

This page is powered by Blogger. Isn't yours?